Beste Wats,
Ik vind het heel spijtig dat je er niet meer bent. Toen ik het vreselijke nieuws had gehoord, was ik compleet in shock. Jij de liefste, grappige, coole jongen.
Waarom moet jou dat overkomen, we hadden nog zoveel leuke dingen samen kunnen doen. Ik vind het spijtig dat ik je leuke lach niet meer kan zien en horen.
Ik zal je scheve schoppen bij het voetbal missen, je vele grapjes, je opgewektheid….. eigenlijk alles aan jou. Het zal sowieso niet meer hetzelfde zijn in de klas en in onze vriendengroep zonder jou. Bedankt dat ik je goede vriend was.
Ik ga je missen makker! Ik zal je nooit vergeten!
— Tibe, één van de beste vriendjes van Wats
Wats,
Je was een stoere jongen.
Je gilde en lachte veel.
Als we mopjes maakten, was jij de eerste die lachte.
Je hield van wiskunde, fietsen en bij je vrienden zijn.
En natuurlijk ijsjes eten.
Wat je absoluut niet graag deed was spelling en taal.
Op jouw lijf stond dapper en cool groot geschreven.
Suikerziekte vond je niet erg.
Je was gewoon jezelf.
— Renske
Elke ochtend kwam je vrolijk de klas binnen en zei je “goeiemorgen juf”. Meteen daarna keek je naar onze dagplanning aan het bord en wat was je blij als je zag dat er op het einde van de dag een “verrassing” stond. “Gaan we misschien vandaag naar het bos juf?” Het bos.. wat kon jij je daar uitleven. Samen met Kobe, Tibe, Levi en Emilio, jouw vaste vriendjes vanaf dag 1 op onze school. Dit schooljaar zijn er daar nog een paar vriendjes van Pamel bijgekomen… jouw vaste speelkameraden. Wat ben ik blij dat we de laatste schooldag nog naar het bos zijn gegaan. Waar je stiekem, samen met jouw vrienden, het kamp van de meisjes hebt belaagd. “Ze moeten het maar beter verdedigen. Dit zou bij ons nooit gebeuren.” In het bos ravotten of voetbal spelen tijdens de speeltijd… dat was echt jouw ding.
— Uit de tekst van juf Erika
Heb jij deze stop bezocht?