Brief van de wielerschool Affligem
Lieve Wats,
Je bezorgde ons kippenvel… De tijd stond even stil,…
Het onmogelijke is gebeurd: een jong, knap en clever ventje, die lachend een spoor achterliet op ons wielerhart.
Ongeveer 3 jaar geleden kwam je bij ons terecht in de Wielerschool in Affligem. Enige bezorgdheid bij mama en papa natuurlijk. Maar je wielerhart was veel te groot, je was niet te stoppen met verschillende trucjes op je fiets. Ja, behendig was je wel. Elke week opnieuw: “Kijk, ik heb thuis geoefend”. En je pikte vlotjes de drinkbus al rijdend op van de grond.
Onze kennismaking was er eentje om te onthouden. “Hallo, ik ben Wats.” “Aa… dag Mats.” “NEEEEEE Wats.” “Oei, sorry, dag Wats.” En je enthousiaste toon was gezet. Maar je was niet alleen enthousiast, maar ook super attent. Je stelde vragen die kinderen van jouw leeftijd niet stellen. Je was zeer bezorgd en begaan met de anderen. Grote broer zijn was daardoor ook op je lijf geschreven.
We denken niet altijd na bij zulke momenten, maar nu blijven we hier even bij stilstaan… Een jongen van 11 met het hart op de juiste plaats, houdend van de natuur en zijn MTB.
Met je blauwe rugzakje steeds op weg met de wielerschool. “Alles oké Wats?” En dan kregen we een “ja ja of wacht, te laag ik heb een druivensuikerke nodig”.
Ooo… wat genoot jij van de koekjestijd die trainer Wendy invoerde, dan kon je ravotten en een praatje maken met de vrienden. Maar de bezorgdheid van jouw kant bleven altijd.
“Oei, geen koekje mee, hier neem een druivensuikerke van mij…”
De koekjestijden zullen niet meer hetzelfde zijn…
Ons wielerhart heeft verdriet…
Lieve Wats, schitterende ster, dat je elke nacht mag stralen voor je mama, papa, broers en zus… De vrienden van de wielerschool missen je super hard… En Wats, jij zit voor altijd in ons wielerhart
Vanwege trainer Gert, Hans, Gregory, Bart, Tom, Dirk, Birte, Wendy en Goedele
