Brieven van Jonas
Lieve Wats,
Woorden schieten ons tekort. De leegte die je nalaat is enorm. Zo groot als de warmte die je elk jaar uitstraalde op kamp. Het was een waar plezier om je elk jaar te zien groeien. Niet alleen fysiek, maar ook hoe je elk jaar minder en minder heimwee had. Ik weet nog goed, in 2016, je eerste jaar dat je meeging, is er last – minute nog een wissel gebeurd, waardoor je op de kamer van de oudste jongens terecht kwam, maar je kon als 7 – jarige heel goed je mannetje staan tegen de grote jongens en dat was fantastisch om te zien. Vorig jaar, toen je later op kamp aankwam door een trouwfeest, was je daarover nog zo hard over aan het opscheppen, over het grote trouwfeest en dat je het wel jammer vond dat je daardoor wel bepaalde stukken van het kamp gemist had. Ik ben zeer blij dat je toch nog achtergekomen was en we je zo toch nog een fantastisch kamp hebben kunnen bezorgen. Het was ook altijd hartverwarmend om te zien hoe je je nieuwe broertje en zusje, die nog maar net geboren waren toen (ik weet niet specifiek meer wanneer dat juist was) miste, maar toch heel trots en fier was als grote broer, dat ze toch deel uitmaakten van je familie. Je sprak ook altijd over hen als “de kleintjes”. Het was echt te schattig om te zien.
Bedankt Wats, dat ik toch 3 ,jaar kamp aan jou heb mogen geven, we gaan je ENORM missen! Het gaat je goed Wats, ik weet dat je daarboven zeker en vast je mannetje zult kunnen staan!
Veel liefs
Moni Jonas
